Του Σωτήρη Κατσέλου
Ο Ουντερζό πήγε μετά από 43 περίπου χρόνια να συναντήσει επιτέλους τον Γκοσινί. Είμαι από αυτούς τους πολύ τυχερούς που έπιασε Asterix στα χέρια του πολύ νωρίς καθώς ως πιτσιρικάς βούταγα το σχετικό “απόθεμα” που είχε η θεία μου, με εκείνες τις ασύλληπτες μεταφράσεις της δεκαετίας του 80 (Αργύρης Χιόνης) που δυστυχώς δεν επανεκδόθηκαν.
Ο μοναδικός συνδυασμός των γεμάτων κίνηση και λεπτομέρεια σχεδίων του Ουντερζό με τα πραγματικά αριστουργηματικά κείμενα του Γκοσινί δεν είχαν προηγούμενο. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι κάθε τεύχος των δυο αυτών δημιουργών πρέπει να το έχω διαβάσει πάνω από 300 φορές και σίγουρα δεν είναι εύκολα πιστευτό για πολλούς αν πω ότι και τις 300 φορές για μένα ήταν το ίδιο συναρπαστικές. Δυστυχώς όμως ο Γκοσινί μας άφησε πολύ νωρίς, την χρονιά που γεννήθηκα. Τα δε τεύχη που έγραψε ο Ουντερζό μόνος του δεν μπορούσαν να διατηρήσουν το ύφος και το χιούμορ αυτών που είχαν γραφτεί μέχρι το 1977, παρά το γεγονός ότι σχεδιαστικά πιο τολμηρά και σίγουρα πάντως τα τελευταία δικά του τεύχη δύσκολα μπορούσες πια να τα διαβάσεις.
Δεν ξέρω αν η εμπειρία του Asterix όπως την έχουν βιώσει άτομα της δικής μου γενιάς στα 80s μπορεί να μεταδοθεί. Το τι σήμαινε να έχεις απέναντι στα αμερικάνικα κόμικ την γαλλοβελγική καλλιτεχνική εποποιία της εποχής, με αυτή τη τελείως διαφορετική αντίληψη του σκίτσου και του κειμένου. Δεν ξέρω ακόμα πόσες φορές έχουμε έστω μια τόσο άψογα εναρμονισμένη συνεργασία δημιουργών όπως ήταν ο Ουντερζο και ο Γκοσινί ως να ήταν ένας άνθρωπος.
Κατά αυτή την έννοια μαζί με τον Ουντερζό ξανα λέμε αντίο και στον Γκοσίνι και σε μια εποχή ολόκληρη (και σε κάποιες αναμνήσεις μας).
