Γράφει η Ηρώ Ράντου
‘Εβρος. Η περιοχή της Ελλάδος που για πολλούς είναι συνυφασμένη με τα καψόνια που πέρασαν ως άτυχοι φαντάροι υπηρετώντας στα σύνορα. Για έναν εξερευνητή όμως που αγαπά τις εκπλήξεις και το μυστήριο, μπορεί να γίνει ένας τόπος μαγικός.
Και αυτό γιατί ο Έβρος δεν είναι ένας βαρετά «καθαρόαιμος» τόπος. Είναι η γωνιά της Ελλάδας που αγκαλιάζει το ελληνικό, το βαλκανικό και το ανατολίτικο στοιχείο με την ίδια θέρμη. Εδώ η πολυπολιτισμικότητα καταργεί τα φυσικά όρια μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Τουρκίας και δημιουργεί ένα αμάλγαμα πολιτισμών και αισθήσεων. Για αυτό άλλωστε εδώ οι άνθρωποι είναι γνήσιοι και θα σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι, ασχέτως της όποιας διαφορετικότητάς σου.
Την ίδια ώρα, ο Έβρος προσφέρει μοναδικά τοπία φυσικής ομορφιάς και σημαντικά οικοσυστήματα συμπληρώνοντας αρμονικά το μωσαϊκό ενός πραγματικού επίγειου παραδείσου.
Αυτή είναι η αίσθηση που προσωπικά αποκόμισα κάνοντας πριν λίγες ημέρες το οδοιπορικό μου στην περιοχή. Μια αίσθηση που γεννήθηκε ξαφνικά παρότι η «σκούφια» μου κρατά από ένα χωριό της περιοχής, το «Τυχερό». Και αυτό γιατί ενώ μικρή επισκεπτόμουν συχνά το χωριουδάκι της μητέρας μου, ήταν φέτος η πρώτη φορά που έκανα μια καθολική περιήγηση στην βορειοανατολική γωνιά της Ελλάδας.
1η μέρα – Εξερευνώντας την Αλεξανδρούπολη
Πρώτος σταθμός και ορμητήριο του τριήμερου οδοιπορικού μου, η «κυρία» της περιοχής, η Αλεξανδρούπολη. Και πως δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι, μιας και αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού, βρίσκεται στο νότιο άκρο του Έβρου και από εκεί είτε μέσω της Εγνατίας είτε μέσω της Εθνικής οδού που φτάνει μέχρι το Ορμένιο μπόρεσα κυριολεκτικά να «οργώσω» ολόκληρη την περιοχή. Το δε ξενοδοχείο που επέλεξα, το φημισμένο Astir Εγνατία του Ομίλου Grecotel, βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία και συγκεκριμένα στην είσοδο της πόλης και σε απόσταση αναπνοής από τις κεντρικές οδούς.
Σήμα κατατεθέν – Ο φάρος!
Έφτασα στην Αλεξανδρούπολη αεροπορικώς γύρω στις 12 και κατευθύνθηκα αμέσως στο ξενοδοχείο. Αφού τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο και απόλαυσα ένα πλούσιο γεύμα στο εστιατόριο του, ξεκίνησε και τυπικά η πρώτη ημέρα της περιήγησής μου με μια βόλτα στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για να δω το σήμα κατατεθέν της, τον εντυπωσιακό και επιβλητικό της Φάρο.
Κατασκευάστηκε το 1850 και αποτελεί το ναυτικό σύμβολο της πόλης. Είναι δε αντάξιο σε μέγεθος και σημασία με το λιμάνι της το οποίο τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ραγδαία. Έχει ύψος 18 μέτρα και για να φτάσει κανείς στην κορυφή του θα χρειαστεί να ανέβει 98 σκαλοπάτια!
Αποτελεί πάντως το βασικό σημείο συνάντησης για τους ντόπιους και το πιο γνωστό αξιοθέατο για τους επισκέπτες.
Από τον Φάρο συνέχισα περπατώντας μέχρι το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης ( 2551 036663) για να πάρω μια γεύση από τον λαϊκό πολιτισμό της περιοχής. Εκεί έμεινα άναυδη από το εντυπωσιακό νεοκλασικό κτήριο που στεγάζει το Μουσείο μα κυρίως από το μεράκι της Αγγελικής Γιαννακίδου να δημιουργήσει μόνη της και από το μηδέν το όλο εγχείρημα. Συνολικά πάνω από 5000 εκθεσιακά αντικείμενα και φωτογραφικό υλικό μας δίνουν μια ολιστική εικόνα της ιστορίας και της λαϊκής παράδοσης της Θράκης. Στο τέλος φυσικά προμηθεύτηκα όλα τα απαραίτητα σουβενίρ μιας και το πωλητήριο προσφέρει άφθονες επιλογές, από χειροποίητα ενθύμια και κοσμήματα μέχρι κεντημένες εσάρπες και μαξιλάρια!
Δέλτα Έβρου – Στο σπίτι των Ροζ Φλαμίγκο!
Έχοντας λοιπόν πάρει μια γεύση Ιστορίας, Λαογραφίας και Παράδοσης για τον τόπο, σειρά στη συνέχεια είχε η εξόρμηση μου προς Βορρά. Ξεκίνησα από το περίφημο Δέλτα του Έβρου που βρίσκεται μόλις 20 λεπτά μακριά από την πόλη και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους διεθνώς αλλά και καταφύγιο για χιλιάδες σπάνια είδη άγριας ζωής. Αποτελεί άλλωστε προστατευόμενη περιοχή και είναι ενταγμένη στο δίκτυο Natura 2000.
Αφού πέρασα από το Κέντρο Πληροφόρησης (2551 061000) που μου προσέφερε ενδελεχή ενημέρωση για τον υγροβιότοπο, είχα την ευκαιρία να δω από κοντά σπάνια και απειλούμενα είδη πουλιών αλλά και μια απίστευτα όμορφη χλωρίδα που, όπως μας εξήγησε και ο έμπειρος οδηγός του Κέντρου που μας έκανε την περιήγηση, μεταμορφώνεται αλλάζοντας χρώμα και φυσιογνωμία ανάλογα την εποχή.
Εδώ ζει μεταξύ άλλων και το περίφημο «ροζ φλαμίνγκο», το γνωστό trend τα τελευταία καλοκαίρια που κοσμεί φουσκωτά και άλλου τύπου θερινά αξεσουάρ!
Στον Σιδηροδρομικό σταθμό για ταξίδια… στο παρελθόν
Επιστροφή για τη συνέχεια στην Αλεξανδρούπολη και επίσκεψη στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Πέρα από τη λειτουργική του αξία, αποτελεί ένα ζωντανό ιστορικό τεκμήριο μιας Ελλάδας που φεύγει.
Στις αίθουσές του μπορείς να μεταφερθείς 60 χρόνια πίσω, τον καιρό που ο σιδηρόδρομος ένωνε καθημερινά την ακριτική Ελλάδα με τα μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αλλά και με την Κωνσταντινούπολη και τα βάθη της Ανατολής.
Σήμερα δυστυχώς παραπαίει, με ελάχιστα καθημερινά δρομολόγια περιμένοντας ξεχασμένος το πλήρωμα του χρόνου. Πάντως η σύντομη επίσκεψη μου στον Σταθμό μου κίνησε την περιέργεια να εξερευνήσω και άλλους Σταθμούς, στις επόμενες ημέρες του οδοιπορικού μου.
Ώρα για βόλτα!
Η πρώτη μέρα κλείνει με μια βραδινή βόλτα στην πόλη. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση περπατώντας, είναι η ρυμοτομία της πόλης και οι φαρδείς της δρόμοι που την κάνουν ανθρώπινη και λειτουργική. Είναι από τις πόλεις που απλά δεν χάνεσαι, καθώς όλοι οι κάθετοι οδηγούν στην παραλία. Τώρα μάλιστα που ο παραλιακός της δρόμος αναβαθμίστηκε με εντυπωσιακές και φιλικές στον περιπατητή υποδομές, η βραδινή μου περατζάδα ήταν πραγματικά ένα όνειρο. Από τα «must» της βραδινής μου εξόδου και το λουκούλλειο γεύμα που απόλαυσα στο ξακουστό εστιατόριο «Λούκουλος» (2551 024225). Αν το επισκεφθείτε μην ξεχάσατε να παραγγείλετε το μυθικό χουνκιάρ μπεγιεντί του αλλά και τα εξαιρετικά ψητά του που θα τα απολαύσετε με θέα το θρακικό πέλαγος και τα βουνά της Τουρκίας.
Μετά από μια πλούσια σε εικόνες, γεύσεις και εμπειρίες ημέρα επέστρεψα στο ξενοδοχείο για μια γερή δόση ξεκούρασης. Γιατί η επόμενη ημέρα θα ήταν και η πιο απαιτητική της ταξιδιωτικής περιπέτειας μου στον ακριτικό Έβρο.
2η Ημέρα – Από τον Νότο στον Βορρά!
Ύστερα από έναν αρχοντικό ύπνο στο master bed του δωματίου μου αλλά και ένα απολαυστικό πρωινό στο ξενοδοχείο Astir Εγνατία, η δεύτερη μέρα της περιήγησής μου με βρήκε παραπάνω από ακμαία για να «ξεψαχνίσω» την βόρεια πλευρά του Έβρου. Στις 7.30 το πρωί ήμουν ήδη έτοιμη και με τα χέρια στο τιμόνι.
Πρώτη στάση, οι Φέρες, μια μικρή και γραφική κωμόπολη που απέχει μόλις 6χλμ. από τον ποταμό Έβρο. Αυτό που την ξεχωρίζει είναι η μυστικιστική της αύρα λόγω του ξακουστού και πανέμορφου μοναστηριού της, της Παναγιάς Κοσμοσώτειρας που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου στην οποία είναι χτισμένη και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα βυζαντινής τέχνης. Την ημέρα που επισκέφθηκα πάντως την περιοχή έτυχε να έχει και πανηγύρι και όπως καταλαβαίνετε δεν έχασα την ευκαιρία να ξεχυθώ στους δρόμους μαζί με τους ντόπιους δοκιμάζοντας πεντανόστιμα τοπικά καλούδια όπως τον βουβαλίσιο καβουρμά που αποτελεί κλασικό θρακιώτικο μεζέ!
Τυχερό όνομα και πράμα!
Μετά τις Φέρες όμως, σειρά είχε η πατρίδα της μητέρας μου και τόπος της καρδιάς μου, το Τυχερό. Μια εξίσου μικρή κωμόπολη με αρκετή ιστορία αλλά ακόμα περισσότερη… καινοτομία! Ναι καλά ακούσατε. Το Τυχερό αποδείχθηκε κυριολεκτικά καλότυχο μιας και οι κάτοικοί του είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ήδη από τη δεκαετία του ’90 τους καρπούς της αναπτυξιακής πολιτικής της τότε δημοτικής αρχής για την οποία μάλιστα διακρίθηκε από την ακαδημία Αθηνών το 1995. Πισίνα, τεχνητή λίμνη, ανοιχτό αμφιθέατρο, ιππικός όμιλος και άλλες πρωτοφανείς για μικρή κωμόπολη υποδομές συνυπάρχουν σε αυτό το μικρό piece of art της Θράκης, με τα γειτονικά χωριά να το παρακολουθούν για χρόνια εμβρόντητα. Σήμερα το Τυχερό χρειάζεται αρκετές δόσεις συντήρησης και αντίστοιχης έγνοιας μιας και ο Καλλικράτης φρόντισε να το απαξιώσει. Εγώ πάντως ευχαριστήθηκα το reunion με φίλους μου από τα παλιά με τους οποίους απόλαυσα τον καφέ μου στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Στην καρδιά του μεταξιού…
Αφήνω το Τυχερό πίσω μου και μέσα σε 20 λεπτά φτάνω στον επόμενο σταθμό του road trip μου και συγκεκριμένα στο ξακουστό Σουφλί, ή αλλιώς, στην πόλη του μεταξιού.
Μια πόλη με αρχοντικό αέρα και διάχυτη της αίσθηση της αίγλης που διατηρούσε τον 19ο αιώνα, τότε που η βιομηχανία μεταξιού στην οποία στηριζόταν, βρισκόταν στο απόγειό της.
Την αίγλη της περιοχής μαρτυρούν άλλωστε τα πολλά αρχιτεκτονικά διαμάντια της που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Φτάνοντας στο Σουφλί, επισκέφθηκα αμέσως το Μουσείο Μετάξης (2554 023700) του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς όπου πήρα μια γεύση όλων των σταδίων παραγωγής του μεταξιού από την εκτροφή του μεταξοσκώληκα μέχρι το τελικό προϊόν. Παρεμπιπτόντως, εντυπωσιάστηκα από τον ρυθμό και τις απίστευτες ποσότητες φύλλων μουριάς που καταναλώνουν τα μικρά αυτά έντομα για να μας χαρίσουν το πολυτελές υλικό! Αφού αγόρασα για σουβενίρ τα φημισμένα κουκουλόσπιτα είπα να κάνω μια στάση για φαγητό στην ταβέρνα «Μπερεκέτ» όπου η φιλοξενία και το «μαμαδίσιο» φαγητό του με κατέπληξε. Έργο τέχνης το ξακουστό λουκάνικο Σουφλίου που το αφάνισα σε χρόνο ρεκόρ…
Ανηφορίζοντας υπό τις μελωδίες του Διδυμότειχου Blues
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο βάζω λατρεμένο Λαυρέντη και φτιάχνω ιδανική « μπλουζιάρικη» ατμόσφαιρα για την άνοδό μου προς Διδυμότειχο. Φτάνοντας στην πόλη ένιωσα αμέσως την χαμένη μεγαλοπρέπεια που αποπνέει. Τρεις φορές έγινε Πρωτεύουσα του Βυζαντίου ενώ ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Καντακουζηνός διάλεξε το Διδυμότειχο για να στεφθεί αυτοκράτορας. Η πόλη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά ενώ στον απόκρημνο λόφο του Καλέ δεσπόζει το επιβλητικό βυζαντινό κάστρο. Ξεχωρίζουν ακόμη τα καλοδιατηρημένα οθωμανικά του μνημεία αλλά και τα εντυπωσιακά του αρχοντικά. Η αίσθηση που αποκόμισα ωστόσο είναι με μια φράση «περασμένα μεγαλεία», καθώς τόσο τα ιστορικά μνημεία όσο και τα σπίτια, οι υποδομές και οι δρόμοι εντός και πέριξ της πόλης βρίσκονται σε πολύ κακή κατάσταση. Πλέον η πόλη επιβιώνει χάρις στα πολλά στρατόπεδα που βρίσκονται διάσπαρτα στη περιοχή.
Ορεστιάδα. Η νεαρή του Έβρου
Από το ιστορικό Διδυμότειχο ανηφορίζω βορειότερα και φτάνω στη νεότερη πόλη της Ελλάδας, την Ορεστιάδα. Η πόλη ιδρύθηκε μόλις το 1923 από Έλληνες πρόσφυγες που κατάγονταν από την Αδριανούπολη και πιο συγκεκριμένα από το Καραγάτς, που παραχωρήθηκε στην Τουρκία με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Η «νεαρά» του Έβρου έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της το μοντέρνο πολεοδομικό σχέδιο ενώ νεαρόκοσμος (λόγω του πανεπιστημίου και των στρατοπέδων) κατακλύζει καθημερινά τα αναρίθμητα καφέ στην κεντρική της πλατεία. Αφού έφτασα τόσο βόρεια μου ήταν αδύνατο, φεύγοντας, να μην κάνω ένα πέρασμα και από τη βορειότερη κατοικημένη περιοχή της Έλλάδας, το Ορμένιο που βρίσκεται μόλις μια ανάσα από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Στροφή 180ο
Φτάνω μέχρι τα σύνορα με την Βουλγαρία και κάνω στροφή 180ο για να οδηγηθώ μετά από 45 λεπτά στα σύνορα με την Τουρκία στις Καστανιές. Έχει πάει ήδη μεσημέρι και σκέφτηκα πως θα ήταν ιδανικό να περάσω από το συνοριακό σταθμό για να επισκεφθώ την Ανδριανούπολη για ένα παραδοσιακό τουρκικό γεύμα αλλά και φθηνά ψώνια στο παζάρι της πόλης. Φρόντισα να περάσω τα σύνορα πεζή ώστε να γλιτώσω το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων στο σταθμό και με το που πέρασα στην τουρκική πλευρά μπήκα στο πρώτο ταξί από την πιάτσα. Με μόλις 5 ευρώ με πήγε στο κέντρο της πόλης (αν ζητήσουν περισσότερα, απλώς αναζητάς το επόμενο ταξί). Με το που έφτασα, έψαξα κατευθείαν για καλό και φθηνό φαγητό. Επέλεξα να γευτώ το χαρακτηριστικό τοπικό έδεσμα που μπορείς να βρεις εκεί σε κάθε γωνιά: τηγανητά τρυφερά συκωτάκια συνοδεία καυτερών πιπεριών αλλά και ενός δροσερού αριάνι (ξυνόγαλο).
Ανάσες οξυγόνου… στο Δάσος Δαδιάς
Επιστρέφοντας από την Ανδριανούπολη, είχε πάει ήδη απόγευμα και έκανα μια τελευταία στάση στο Δάσος της Δαδιάς για να απολαύσω αυτό το μοναδικό φυσικό κόσμημα του Έβρου. Πρόκειται για έναν παραδεισένιο τόπο αναψυχής όπου συμβιώνουν αρμονικά πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας και για αυτό άλλωστε έχει ανακηρυχθεί και προστατευόμενη περιοχή.
Το σκηνικό τόσο μαγικά ειδυλλιακό που μοιάζει με οφθαλμαπάτη: Bελανιδιές, πεύκα, πλατάνια, ρυάκια και λιβάδια υπό το μελωδικό κελάηδισμα των σπάνιων πουλιών που φιλοξενεί.
Εκεί κοντά στο χωριό λειτουργεί Κέντρο Ενημέρωσης (2554 032209) για το δάσος που αποτελεί και την αφετηρία των επισκεπτών για πεζοπορία μιας και από εκεί ξεκινούν τα σηματοδοτημένα μονοπάτια του. Εγώ προτίμησα να πιω τον καφέ μου, απολαμβάνοντας το ανεπανάληπτο αυτό τοπίο, στον οικοτουριστικό ξενώνα Δαδιάς «Forest Inn» που βρίσκεται μόλις 500 μέτρα από τον οικισμό του χωριού πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής στη βάση μου.
Η κούραση στο τέλος της ημέρας ήταν μεγάλη, ανταμείφθηκα ωστόσο με την εμπειρία ζωής που αποκόμισα εντός μόλις μιας ημέρας. Φτάνοντας πτώμα στο ξενοδοχείο, απόλαυσα ένα πλούσιο δείπνο στο εστιατόριο και στη συνέχεια έπεσα ξερή στο κρεβάτι. Ο γλυκός λήθαργος ήταν άλλωστε απαραίτητος για να αδράξω την επόμενη και τελευταία ημέρα του οδοιπορικού μου.
3η ημέρα αφιερωμένη στην Κομοτηνή
Την τρίτη ημέρα του ταξιδιού μου στον Έβρο είπα να την αφιερώσω στην Κομοτηνή. Και αυτό γιατί παρότι δεν ανήκει στον νομό, είναι μια πόλη τόσο αντικρουόμενα αρμονική που αξίζει λίγος χρόνος παραπάνω για να την αποκωδικοποιήσεις.
Πρόκειται ουσιαστικά για μία πόλη με όμορφες αντιφάσεις: Παλιά και συνάμα νέα: Από τη μία το μοντέρνο κέντρο της, η πλατεία Αγίας Ειρήνης, που είναι γεμάτη καφετέριες, μεζεδοπωλεία και μπαράκια τα οποία φροντίζουν να καταλαμβάνουν εγκαίρως οι πολυάριθμοι φοιτητές της πόλης. Από την άλλη η πλακόστρωτη παλιά τούρκικη αγορά με τα παλαιοπωλεία, τα καταστήματα με τα τοπικά προϊόντα, τα γραφικά ταβερνάκια αλλά και τα παραδοσιακά χαμηλά σπιτάκια.
Μια πόλη μοιρασμένη εξίσου ανάμεσα σε 2 θρησκείες με τον κύριο ήχο στους δρόμους πότε να τον διαμορφώνει η ψαλμωδία στον Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου και πότε ο ψαλμός του ιμάμη από το Γενί Τζαμί.
Αφού περιπλανήθηκα για αρκετή ώρα στους δρόμους είπα να ικανοποιήσω την λιγούρα μου κάνοντας μία στάση στην ταβέρνα «Σουλτάν Τεπέ» για να φάω ανατολίτικους μεζέδες όπως σουτζουκάκι Κομοτηνής και κεμπάπ φιστικλί. Σειρά είχε μία στάση στον ιστορικό «Νεντίμ» στην κεντρική πλατεία για να προμηθευτώ το περιβόητο σουτζούμ λουκούμ, το γλυκό που κατέληξε να γίνει το σήμα κατατεθέν της πόλης.
Δεν θα μπορούσα να φύγω από την Κομοτηνή χωρίς να εντάξω στο φωτογραφικό μου αρχείο τα ιστορικά μνημεία της περιοχής. Το Βυζαντινό Τείχος της πόλης, το Εσκί Τζαμί, ο Ιερός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου καθώς και το περίφημο «Ξίφος της Κομοτηνής» άξιζαν με το παραπάνω τις πολλές μου λήψεις.
Ο χρόνος δυστυχώς έτρεχε και έπρεπε να επιστρέψω εγκαίρως στην Αλεξανδρούπολη προκειμένου να προλάβω την βραδινή μου πτήση προς Αθήνα. Θα μπορούσα σίγουρα να δω, να πω και να γράψω άλλα τόσα για αυτόν τον μαγικό αλλά άγνωστο σε πολλούς τόπο της καρδιάς μου. Κρατώ όμως όλο αυτό το συνονθύλευμα εικόνων, πολιτισμών, γεύσεων και συναισθημάτων που είχα την τύχη να απολαύσω και να κάνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου: Να επιστρέψω σύντομα για μια ανάσα ζωής σε έναν κρυφό τόπο μου περιμένει πάντοτε με ανοιχτές αγκάλες.
Info
Πως θα πάω:
Με αυτοκίνητο
Η πρόσβαση στον Έβρο γίνεται μέσω της Εγνατίας Οδού. Η Αθήνα απέχει οδικώς οκτώ ώρες περίπου, σε μια απόσταση σχεδόν 800 χιλιόμετρων με την διαδρομή να διασχίζει το εθνικό δίκτυο της χώρας: την εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης και την Εγνατία Οδό από την Θεσσαλονίκη ως την Αλεξανδρούπολη .
Η απόσταση της Αλεξανδρούπολης από Θεσσαλονίκη είναι 310 χιλιόμετρα και η διαδρομή διαρκεί με αυτοκίνητο περίπου 3 ώρες.
Με αεροπλάνο
Ο πιο σύντομος και εύκολος τρόπος για την πρόσβαση στην Αλεξανδρούπολη είναι με αεροπλάνο. Η σύνδεση με το αεροδρόμιο της Αθήνας είναι καθημερινή.
Δείτε αναλυτικά τις πτήσεις της AEGEAN εδώ
Που θα μείνω:
Η Αλεξανδρούπολη αποτελεί την ιδανική βάση για την περιήγηση σε όλο τον νομό, οπότε η επιλογή του να βρείτε κατάλυμα στην πόλη θα ήταν πολύ βοηθητική.
To ASTIR & EGNATIA ALEXANDROUPOLIS αποτελεί στολίδι της πόλης, με όλες τις ανέσεις ενός ξενοδοχείου πολυτελείας. Απόλυτα ανανεωμένο, με υποδειγματικό σέρβις – μια «υπερπαραγωγή» του ομίλου GRECOTEL στην Αλεξανδρούπολη.
