Μικρό, γραφικό και πολύχρωμο, το νησί Μπουράνο μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός παραμυθιού ή από κάποιον πίνακα ζωγραφικής.
Το Μπουράνο είναι ένα νησί γεμάτο χρώματα, στη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας, στη Βόρεια Ιταλία, και βρίσκεται κοντά στο νησί Τορτσέλο στο βορειότερο άκρο της λιμνοθάλασσας.
Είναι γνωστό για τα μικρά, φωτεινά και πολύχρωμα σπίτια του, τα οποία είναι εξαιρετικά δημοφιλή στους καλλιτέχνες, καθώς και για την παραγωγή δαντέλας. Τα χρώματα των σπιτιών ακολουθούν ένα ιδιαίτερο σύστημα. Ο ενδιαφερόμενος ιδιοκτήτης πρέπει να στείλει αίτημα στην κυβέρνηση και κατόπιν θα πάρει την απάντηση για τα χρώματα που επιτρέπονται στο νησί και στη γειτονιά του.
Λέγεται πως αυτό -το βάψιμο των σπιτιών με έντονα χρώματα- το ξεκίνησαν οι ψαράδες της περιοχής πριν από πολλά χρόνια, οι οποίοι έβαφαν με διαφορετικό χρώμα τα σπίτια τους προκειμένου να μπορούν όταν επιστρέφουν από το ψάρεμα, να τα ξεχωρίζουν από μακριά, καθώς το νησί καλύπτεται από ομίχλη επί πολλές ημέρες κάθε χρόνο.
Το Μπουράνο απέχει 11 χιλιόμετρα από το Μουράνο και τη Βενετία, με την οποία συνδέεται με τη διαδρομή Canale Bisatto – Canale Carbonera – Scomenzera San Giacomo. Αυτή η διαδρομή από τη Βενετία προς το Μπουράνο διαρκεί 45 λεπτά με πλοίο. Σήμερα στο Μπουράνο υπάρχουν περίπου 3.000 κάτοικοι (κυρίως ψαράδες και αγρότες), ενώ ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που ζουν στη Βενετία και τα νησιά της είναι περίπου 60.000.
Κύρια οικονομική πηγή του νησιού είναι ο τουρισμός. Αρχικά ήταν πέντε διαφορετικά νησιά που χωρίζονταν με κανάλια, αργότερα τα κανάλια επικαλύφτηκαν και σχηματίστηκε ένα ενιαίο. Χωρίζεται σε πέντε προάστια που αντιστοιχούν στα πέντε παλιότερα νησιά, ενώ το έκτο είναι το γειτονικό νησί Ματσόρμπο.
Μπουράνο: Περπατώντας στο νησί
Φτάνοντας στο κέντρο του νησιού, στην Galuppi Square, θα συναντήσετε τις κυρίες του νησιού, να καλούν τους επισκέπτες να έρθουν στα καταστήματά τους για να θαυμάσουν τις δαντέλες που φτιάχνουν.
Παρόλο που η δαντελοποιία στο Μπουράνο είναι το κύριο αξιοθέατο της χειροτεχνίας, μαγευτικό είναι επίσης το «lume glass working», μια τεχνική που γεννήθηκε στο κοντινό νησί Μουράνο, αλλά επίσης διαδεδομένη και στα άλλα νησιά της ενετικής λιμνοθάλασσας. Το Μπουράνο δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό και είναι αρκετά εύκολο να συναντήσετε μερικά μικρά καταστήματα όπου μπορείτε να θαυμάσετε αυτόν τον τύπο επεξεργασίας γυαλιού Μουράνο.
Αν ψάχνετε για ένα μέρος να φάτε σαν ντόπιος, το Μπουράνο φημίζεται για τα πιάτα με ψάρι, το πιο διάσημο από τα οποία είναι το «risotto de gò». Επίσης, υπάρχουν αρκετές πιτσαρίες ή μπορείτε να επιλέξετε ένα νόστιμο παγωτό σε ένα μπαρ ή ένα τυπικό μπισκότο Burano (τα πιο διάσημα είναι τα Bussolà και Esse) σε ένα ζαχαροπλαστείο, απολαμβάνοντάς το μέχρι το τέλος της Piazza Galuppi όπου βρίσκεται η Εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου.
Δίπλα στην εκκλησία, μερικά περίπτερα προσφέρουν τοπικά σουβενίρ σε χαμηλή τιμή. Επιπλέον, κάθε Τετάρτη πρωί, όχι μακριά από την εκκλησία, πραγματοποιείται η αγορά του δρόμου και δύο λεπτά από το κέντρο μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην ψαραγορά, όπου μπορείτε να δείτε το τυπικό θαλασσινό φαγητό της βενετσιάνικης λιμνοθάλασσας.
Μεταξύ των μικροσκοπικών δρόμων του Μπουράνο, υπάρχουν πολλά capitelli (κιονόκρανα) τοποθετημένα στις εισόδους calli και, ψάχνοντας για αυτά, σίγουρα θα συναντήσετε το πιο διάσημο και χρωματιστό σπίτι στο νησί, το “la Casa di Bepi Suà” (το σπίτι του Joseph Sweaty), το οποίο είναι βαμμένο με πολλά χρώματα, χωρισμένο σε γεωμετρικά σχήματα.
Η ιστορία του Μπουράνο
Οι κάτοικοι του Αλτίνο, δραπετεύοντας από τη βαρβαρική εισβολή, βρήκαν καταφύγιο στα νησιά της λιμνοθάλασσας, και έδωσαν τα ονόματα στις έξι πύλες του νησιού: Murano, Mazzorbo, Burano, Torcello, Ammiana και Costanziaca.
Το όνομα Μπουράνο (Burano) προέρχεται από την «Porta Boreana», τη βόρεια πόρτα της πόλης. Υπάρχουν άλλες δύο ιστορίες σχετικά με την προέλευση του ονόματος του νησιού: η πρώτη είναι ότι οι πρώτοι έποικοι ήταν η οικογένεια Μπουράνο και η δεύτερη ότι οι έποικοι ήρθαν από το μικρό νησί Μπουρανέλλο περίπου οκτώ χιλιόμετρα νοτιότερα.
Κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι το Μπουράνο δεν χτίστηκε εκεί που βρίσκεται σήμερα. Σε κάποιο αρχαίο κείμενο γράφεται ότι το νησί βρισκόταν πλησιέστερα στη θάλασσα και ότι οι κάτοικοί του έπρεπε να ξεφύγουν από αυτό λόγω του ισχυρού παλιρροιακού κύματος.
Παραγωγή δαντέλας
Το νησί ήταν για πολλά χρόνια ένας μικρός οικισμός που κυβερνήθηκε από το γειτονικό Τορτσέλλο και δεν είχε κανένα από τα προνόμια τόσο του Τορτσέλλο όσο και του Μουράνο. Αναπτύχθηκε σημαντικά τον 16ο αιώνα όταν οι γυναίκες του νησιού ασχολήθηκαν έντονα με την παραγωγή δαντέλας με βελόνες που εισήχθησαν από την Βενετοκρατούμενη Κύπρο.
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι επισκέφτηκε τα Πάνω Λεύκαρα (1481) και αγόρασε ένα ύφασμα για το ιερό στο Ντουόμο του Μιλάνου. Το εμπόριο αναπτύχθηκε σημαντικά με ολόκληρη την Ευρώπη μέχρι τον 18ο αιώνα που έπεσε σε παρακμή, ενώ αναπτύχθηκε ξανά όταν άνοιξε σχολή δαντελοποιίας (1872). Η δαντελοποιία αναπτύχθηκε ξανά έντονα τον 20ό αιώνα, αλλά όχι με τον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής που ήταν πολύ δαπανηρός και χρονοβόρος.
πηγή: iefimerida.gr
