Ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Πράγας, είναι ένα κτίριο το οποίο μοιάζει να αψηφά το νόμο της βαρύτητας και να χορεύει.
Γι’ αυτό άλλωστε και του έδωσαν αυτό το όνομα: «Το Κτίριο που Χορεύει» (Tančící dům στα τσεχικά). Όποιος το δει σε φωτογραφία, νομίζει ότι πρόκειται για φώτοσοπ. Κι όμως, δεν έχει γίνει καμία επεξεργασία, καθώς το κτίριο είναι στην πραγματικότητα έτσι.
Το κτίριο γραφείων, είναι επίσης γνωστό και ως «Φρεντ και Τζίντζερ». Σχεδιάστηκε από τον Τσεχοκροάτη αρχιτέκτονα Βλάντο Μίλουνιτς σε συνεργασία με τον Αμερικανό αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι σε ένα άδειο οικόπεδο δίπλα στον ποταμό Μολδάβα. Το κτίριο σχεδιάστηκε το 1992 και ολοκληρώθηκε το 1996.
Ο μη-παραδοσιακός σχεδιασμός με τις καμπύλες γραμμές ήταν αμφιλεγόμενος την εποχή που κατασκευάστηκε, καθώς το κτίριο βρίσκεται ανάμεσα σε μπαρόκ, γοτθικά και αρ νουβώ κτίρια για τα οποία είναι γνωστή η Πράγα. Κοντά στο κτίριο έμενε ο τότε πρόεδρος της Τσεχίας, Βάτσλαβ Χάβελ.
Ο Γκέρι αρχικά ονόμασε το κτίριο «Φρεντ και Τζίντζερ», από τους διάσημους χορευτές Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς, μιας και το κτίριο θυμίζει ένα ζευγάρι χορευτών. Το σώμα του ενός γέρνει προς του άλλου, σαν να σφίγγει ο καβαλιέρος σφιχτά πάνω του την ντάμα, σε μια στιγμή που πάγωσε την κίνησή τους στον χρόνο.
Όμως αυτό το παρατσούκλι δε χρησιμοποιείται συχνά, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Γκέρι αποδοκίμασε την ιδέα του, λέγοντας ότι φοβόταν να εισάγει αμερικανικό χολιγουντιανό κιτς στην Πράγα. Τη γυναίκα συμβολίζει ο γυάλινος πύργος, ενώ τον άντρα αναπαριστά ο πύργος από σκυρόδεμα. Στην κορυφή του βρίσκεται μεταλλική κατασκευή με σχήμα φωλιάς γνωστή ως «Μέδουσα». Ο γυάλινος πύργος λεπταίνει στο μέσον του, ώστε να μοιάζει με μέση γυναίκας και στηρίζεται σε κολώνες από σκυρόδεμα.
Στη θέση του κτιρίου αρχικά βρισκόταν μια νεο-αναγεννησιακή οικία που είχε χτιστεί στα τέλη του 19ου αιώνα αλλά καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των συμμαχικών βομβαρδισμών της Πράγας το 1945. Ο χώρος καθαρίστηκε το 1960. Ο Βάτσλαβ Χάβελ ήταν συνιδιοκτήτης του διπλανού κτιρίου, όπου ζούσε μέχρι τη δεκαετία του 1990. Αρχικά ζήτησε αρχιτεκτονική μελέτη από τον Βλάντο Μίλουνιτς για μια πινακοθήκη και αργότερα η ολλανδική ασφαλιστική εταιρία Nationale-Nederlanden συμφώνησε να χρηματοδοτήσει την κατασκευή, ύστερα από παράκληση του αντιπροσώπου της εταιρείας στην Πράγα, αλλά είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός κτιρίου γραφείων.
Επίσης ζήτησε τη συνεργασία του Μίλουνιτς με κάποιο διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα. Ο Μίλουνιτς απευθύνθηκε αρχικά στον Ζαν Νουβέλ, ο οποίος απέρριψε την πρόταση λόγω της περιορισμένης έκτασης του χώρου. Στη συνέχεια απευθύνθηκε στον Φρανκ Γκέρι, ο οποίος αποδέχθηκε την πρόκληση το 1992. Εξαιτίας της εξαιρετικής οικονομικής κατάστασης της εταιρείας εκείνη την εποχή, ο προϋπολογισμός ήταν σχεδόν απεριόριστος.
Αυτή η συνεργασία γέννησε ένα μοναδικό αποδομητικό κτίριο με πλαστικά στοιχεία, που ταυτόχρονα εναρμονίζεται με τα γύρω κτίρια. Είναι από τα λίγα σπίτια της Πράγας που μπαίνει δυναμικά στο χώρο του δρόμου.
Σήμερα, υπάρχουν στο κτίριο ξενοδοχείο, γραφεία, γκαλερί και ένα πολυτελές εστιατόριο με βεράντα και όμορφη θέα. Τους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου σχεδίασε εν μέρει η Τσέχα αρχιτέκτονας Έβα Γιρίκνα.
Το κτίριο τιμήθηκε με βραβείο από το αμερικανικό περιοδικό Time, στην κατηγορία του σχεδιασμού το 1996.
πηγή: iefimerida.gr
