«Ύδρα, το ελληνικό νησί για τους ονειροπολους». Αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου του Guardian και της συγγραφέως Polly Samson, η οποία υμνεί το ελληνικό νησί.
Το νέο της μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από τις έντονες ημέρες του Leonard Cohen στο νησί, στο οποίο η ίδια θέλει να επιστρέψει. Όπως γράφει: «Την τελευταία φορά που έφυγα από την Ύδρα, πριν από μόλις δύο μήνες , προσπάθησα να μην ξεχάσω να ρίξω κάποια κέρματα στο λιμάνι από το πλοίο. Είναι μια δεισιδαιμονία που πήρα από την Ντίντι Κάμερον, ένας από τους αληθινούς χαρακτήρες του μυθιστορήματός του «A Theatre for Dreamers», που πίστευε ότι θα εξασφάλιζε την επιστροφή της. Εκτός από μία ημέρα που δεν είχε κανένα νόμισμα στο χέρι της και, όπως μου είπε η εγγονή της, η Αλίκη, δεν επέστρεψε ποτέ στο νησί. Το πρωί,αφού έριξα τα κέρματά μου και φύγαμε από την Ύδρα, η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε όλα τα σχολεία της χώρας».
Στην Ύδρα, τα μπαρ λειτουργούν όλο το βράδυ. «Το πρωί έχει πολλές καμπάνες. Αν και το νησί είναι μικρό και το περισσότερο κομμάτι του ακατοίκητο, υπάρχουν πάνω από 300 εκκλησίες, οι περισσότερες απ’ αυτές με καμπάνες, που καμία απ’ αυτές δεν ηχεί όμορφα. Μετά από λίγο, μαθαίνετε να κοιμάστε», γράφει.
Η συγγραφέας αναφέρεται στη μυρωδιά των λευκών λουλουδιών –«σχεδόν πανίσχυρη», όπως λέει», στη μικρή γάτα του δρόμου που πηδά από τον τοίχο του σούπερ μάρκετ και την ακολουθεί στην πλατεία, όπου τα πορτοκάλια ωριμάζουν στα δέντρα γύρω από τις προτομές των μεγάλων ζωγράφων του νησιού».
Η Polly Samson επισκέφθηκε την Ύδρα για πρώτη φορά πριν έξι χρόνια, όταν ήταν ένα όμορφο ελληνικό νησί και όχι «ένα μέρος όπου πήγα για να επικοινωνήσω με τα φαντάσματά του», αναφερόμενοι στους διάσημους ανθρώπους που πέρασαν και έζησαν στο νησί. Τότε, ήταν απλώς μέσα Μαΐου και με τους φίλους και τα παιδιά της ήθελαν ένα τεμπέλικο Σαββατοκύριακο και εξασφαλισμένη ηλιοφάνεια.
![]()
«Τα πιο καθαρά νερά που μπορεί να κολυμπήσει κανείς»
«Τα πιο καθαρά νερά που μπορεί να κολυμπήσει κανείς»Η δημοσιογράφος Ρόζι Μπόικοτ μου συνέστησε την Ύδρα επειδή, όπως είπε, το νησί περιβάλλεται από το καθαρότερο νερό που μπορείς να κολυμπήσεις. Δεν υπάρχουν αμμώδεις παραλίες. Αντίθετα, είναι ένας τόπος με όρμους με πεύκα, βράχια που καίνε από τον ήλιο και ναι, κρυστάλλινα νερά όπου τα πολύχρωμα βότσαλα λάμπουν πάντα. Δεν έχει αεροδρόμιο και πολυώροφα κτίρια ή μεγάλα ξενοδοχεία. Τα σχέδια του Ρίτσαρντ Μπράνσον για ένα θέρετρο ναυάγησαν πριν από πολλά χρόνια Το καλύτερο όμως από όλα, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στην Ύδρα ή ακόμη και ποδήλατα: οι δρόμοι είναι πολύ απότομοι για τροχούς και αποτελούνται κυρίως από σοκάκια και σκαλοπάτια λαξευμένα κατευθείαν στον βράχο. Όλα πρέπει να μεταφερθούν από το λιμάνι με τα πόδια ή με έναν γάιδαρο».
Μετά τις καμπάνες και τον καφέ, είναι μόλις πέντε λεπτά περπάτημα μέχρι τα βράχια της Σπηλιάς, Ο ήλιος γίνεται πιο δυνατός, η επιφάνεια του νερού είναι λεία. Μια βουτιά στην θάλασσα θα είναι τόσο μεγάλη ανακούφιση μετά από τόσους μήνες. Θα μπουκάρω στην θάλασσα και θα κοιτάξω το νησί, προς το λιμάνι – «τίποτα δεν εμποδίζει το μάτι» όπως είπε κάποτε ο Λέοναρντ Κοέν – και μερικές ψαρόβαρκες θα βγαίνουν. Τα πεύκα είναι τόσο πράσινα ενάντια στον καταγάλανο ουρανό. Ο ανεμόμυλος που συνδέεται αναπόφευκτα με την Σοφία Λόρεν όταν υποδύθηκε ένα φτωχό κορίτσι του νησιού με φθαρμένα ρούχα στην ταινία «Αγόρι στο Δελφίνι» που νομίζεις ότι θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα, τραγουδώντας.
Ο Στάθης από το σκάφος του, θα μας πει για την ψαριά του. Έχει μερικά μπαρμπούνια και θα τα μαγειρέψει για εμάς στην ταβέρνα. Το πρωινό θα είναι ο πιο γλυκός χυμός πορτοκαλιού (χωρίς πάγο, χωρίς καλαμάκι) στο λιμάνι και αυτό το νόστιμο απλό κέικ που η οικογένεια Κατσίκα, σερβίρει με καφέ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μια madeleine της Ύδρας.
Τα λευκά σπίτια υψώνονται σαν κλιμακωτά καθίσματα των θεών, όπως λέει η συγγραφέας
Ο ζωγράφος Μπιλ Πόουναλ θα είναι εκεί για να τα πούμε. Είναι ο μόνος αριστερός που γνώριζε μερικούς από τους ανθρώπους μου, όχι μόνο τον Λέοναρντ Κοέν και την Μαριάν αλλά και τον Τζόνστον και την Κλιφτ. Ήρθε το 1963 και πέρασε τα πρώτα του Χριστούγεννα μαζί τους. Η γαλοπούλα είχε άφθονο στήθος λέει και γι’ αυτό την ονομάσανε «Σοφία». Όπως και το κέικ, είναι μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εμένα και τα φαντάσματα της Ύδρας μου.
«Έτσι μυρίζει ο παράδεισος»
«Ονειρεύομαι την άφιξη, τη στιγμή που το ιπτάμενο δελφίνι στρίβει αριστερά για το λιμάνι της Ύδρας. Είναι μιάμιση ώρα από τον Πειραιά. Η πρώτη εικόνα του νησιού από το πλοίο είναι οι μεγάλοι, γυμνοί, ασυμβίβαστοι, γκρίζοι και άγονοι βράχοι. Κι έπειτα η στροφή και η μεγάλη αποκάλυψη, η λαμπερή ημισέληνος του λιμανιού», σημειώνει. Φυσικά δεν παραλείπει να αναφερθεί στα σπίτια που απλώνονται αμφιθεατρικά με θέα το λιμάνι.
Η συγγραφέας φαντάζεται τον εαυτό της στην Ύδρα και πώς θα ήταν αν έφτανε τώρα. Η κόρη της τη ρωτά τι συμβαίνει και της εξηγεί τι φαντάζεται. «Ξέρω ακριβώς τι θα έκανες, τι θα έλεγες. Κάνεις ακριβώς το ίδιο κάθε φορά. Σταματάς και παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες “ακριβώς έτσι μυρίζει ο παράδεισος”» της λέει.
Να σημειωθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα και η Daily Mail έκανε ένα εκτενές ρεπορτάζ για ελληνικό νησί και συγκεκριμένα τη Σύρο, ενώ η Telegraph σε δημοσίευμά της τόνισε πως δεν υπάρχει κάποια άλλη χώρα να επισκεφθεί κανείς παρά μόνο την Ελλάδα.
