Του Χατζημαριανού Κωνσταντίνου*
Η πανδημία του κορονοϊού έχει εξαπλωθεί πλέον σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 200.000 θάνατοι και πάνω από 2.500.000 επιβεβαιωμένα κρούσματα. Εικάζεται από τους ειδικούς ότι μόλις το 6% εξ’ αυτών είναι καταγεγραμμένο, επομένως κάνουμε αναφορά για σίγουρα περισσότερους από 1.000.000 θανάτους εξαιτίας αυτού του νέου ιού.
Σχεδόν σε όλα τα κράτη του κόσμου, έχουν καταγραφεί κρούσματα και υπάρχει ραγδαία εξάπλωση του υιού. Ορισμένα από αυτά δεν έχουν εισέλθει ακόμη πλήρως στην τελική φάση, άλλα πάλι βρίσκονται στη μέση αυτής της δύσβατης διαδρομής, όμως σε κάποια άλλα ο αγώνας έχει σχεδόν τελειώσει, θετικά είτε αρνητικά, και διαφαίνεται φως στο τούνελ εξαιτίας της σταδιακής ομαλοποίησης της κατάστασης. Αυτή, η έντονη διαφοροποίησητου μεγέθους των επιπτώσεων του ιού σε ορισμένα κράτη, γεννάει ένα εύλογο ερώτημα: Ποιος ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που συντέλεσε στο να υπάρχει αυτή η τεράστια διαφοροποίηση;
Ορισμένοι θα απαντούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη πως η διαφοροποίηση πρόεκυψε από το γεγονός ότι τα πρώτα κρούσματα εμφανίστηκαν ανά τον κόσμο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Δηλαδή, το πρώτο κρούσμα καταγράφηκε στην Κίνα πριν την αλλαγή του έτους, στην Ευρώπη τα πρώτα καταγεγραμμένα κρούσματα σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και Μεγάλη Βρετανία παρουσιάστηκαν στις αρχές του Φεβρουαρίου, ενώ στις ΗΠΑ στο τέλος του ίδιου μήνα. Ήταν όμως η χρονική διαφορά παρουσίασης των κρουσμάτων ο καθοριστικός παράγοντας ο οποίος συντέλεσε στο να υπάρχουν αυτές οι τόσο σημαντικές διαφορές σε κάθε κράτος ή μήπως θα πρέπει να το εξετάσουμε από άλλη σκοπιά;
Η απάντηση μπορεί να βρεθεί αν την αναζητήσουμε στη στάση που κράτησε εξ’ αρχής το κάθε κράτος μπροστά σε αυτήν την νέα απειλή. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες εκτιμώντας ότι τα μέτρα, τα οποία είχαν παρθεί αρχικά από την Κίνα, θα είχαν δυσβάστακτες επιπτώσεις στην οικονομία των χωρών, ήταν διστακτικοί στη λήψη εκτεταμένων μέτρων. Επιπρόσθετα με αυτό, ως επιχείρημα προέβαλαν και το ανώτερο σύστημα υγείας των ευρωπαϊκών χωρών σε σύγκριση με αυτό της Κίνας, καθώς και την πολύ μικρή θεωρητικά θνησιμότητα του ιού. Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού στις ΗΠΑ, η άποψη αυτή υιοθετήθηκε σε πολλαπλάσιο βαθμό σε σχέση με την Ευρώπη. Αυτό απορρέει από το γεγονός ότι κορυφαίοι αξιωματούχοι της Κυβέρνησης των ΗΠΑ ανέλυαν συνεχώς τις οικονομικές επιπτώσεις μιας μεγάλης σε διάρκεια καραντίνας δίχως να σταθούν στην απώλεια των ανθρώπινων ζωών.
Αυτός λοιπόν ήταν ο κύριος λόγος που η Κίνα ξεπέρασε πρώτη την κρίση και όχι επειδή τα πρώτα κρούσματα εμφανίστηκαν χρονικά νωρίτερα. Αν και εικάζεται ότι η Κίνα δεν έχει καταγράψει τον ακριβή αριθμό θανάτων λόγο κορονοϊού, πάλι δεν αναιρείται το γεγονός ότι είχε λιγότερους θανάτους αναλογικά με τον πληθυσμό της και ότι η Ευρώπη άργησε να πάρει μέτρα περιορισμού της διάδοσης. Αν επιχειρούσαμε λοιπόν να περιγράψουμε την κατάσταση με μία μόνο πρόταση, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι Ευρωπαίοι υποτίμησαν την επικινδυνότατα του νέου ιού και υπερτίμησαν τις δυνατότητες του συστήματος υγείας.
Μέσα σε όλη αυτήν την δίνη η Ελλάδα κατάφερε με πρωτοφανή πειθαρχία να σταθεί επάξια νικήτρια στον αγώνα εναντίον της πανδημίας. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαμε τον ‘’αποδιοπομπαίο τράγο’’ σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης, τώρα οι Ευρωπαίοι μας επευφημούν για το γεγονός ότι η Ελλάδα όντας μία χώρα με γερασμένο σχετικά πληθυσμό, είχαμε τόσες λίγες απώλειες ανθρώπινων ζωών. Μπροστά σε αυτήν την δυσκολία μείναμε λαός ενωμένος και δείξαμε την απαραίτητη προσοχή τόσο εμείς όσο και οι κυβερνώντες. Έχουμε αναλογιστεί ποτέ, πως θα είχε εξελιχτεί η κατάσταση στην χώρα μας εάν ακολουθούσαμε το παράδειγμα της Βρετανίας, στην οποία αν και είχαν εμφανιστεί οι πρώτες δεκάδες των κρουσμάτων, δεν απαγορεύτηκαν γεγονότα με συνάθροιση κοινού όπως ποδοσφαιρικοί αγώνες ή συναυλίες; Ή ακόμη χειρότερα αν ακολουθούσαμε το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα της αρχικής διασπορά του ιού, υπήρχε διχογνωμία μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων για τη λήψη ή όχι δραστικών περιοριστικών μέτρων. Τότε οι συνέπειες εξαιτίας της απώλειας ζωών θα ήταν δυσβάσταχτες τόσο για τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και για ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο.
Η ενότητα, η πειθαρχία και η σοβαρότητα που δείξαμε ως λαός μας ανέδειξαν νικητές σε αυτήν την κρίση. Και αυτές οι 3 έννοιεςθα πρέπει να χαρακτηρίζουν την ζωή και την καθημερινότητα μας από εδώ και μπρος, προκειμένου να μην έχουμε νέα διασπορά της πανδημίας και να εξαφανίσουμε το συντομότερο δυνατόν και τις οικονομικές επιπτώσεις που αναμένεται να υπάρξουν εξαιτίας της καραντίνας.
*Ο Χατζημαριανός Κωνσταντίνος είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ
