Μπουχάρια: Η μικρή Καππαδοκία της Κοζάνης

Τα εντυπωσιακά «Μπουχάρια», είναι ένα φαινόμενο μοναδικό στον ελλαδικό χώρο, θα τα βρείτε στο Μικρόβαλτο του δήμου Σερβίων-Βελβεντού, 40 χιλιόμετρα νότια της Κοζάνης.

Αυτές οι φυσικές γεωμορφές που προήλθαν από τη διάβρωση του εδάφους σε διάστημα χιλιάδων χρόνων, έχουν πάρει το σχήμα χωμάτινης κολόνας και αποτελούνται από άμμους, κροκάλες, μάργες και αργίλους, με πιθανή “συγκολλητική” ύλη οξείδια του σιδήρου και διοξείδιο του πυριτίου.

Την κορυφή των κολόνων αυτών καλύπτει μια σχιστολιθική πλάκα που “έπαιξε” το ρόλο της ομπρέλας στην εξέλιξη του σχηματισμού…

Το όνομα της τοποθεσίας «Μπουχάρια» προέρχεται από το σχήμα των σχηματισμών που θυμίζουν καμινάδες, καθότι «μπουχάρι» στην τοπική διάλεκτο λένε την καμινάδα.

Ενδιαφέρον στην περιοχή παρουσιάζουν ακόμη οι κωνικοί εντυπωσιακοί σχηματισμοί, τα «νοχτάρια», ίδιας προέλευσης και σύστασης με τα «μπουχάρια», χωρίς όμως το σχιστολιθικό «καπέλο», που επεκτείνονται σε μήκος δύο χιλιομέτρων στο ρέμα της Ποταμιάς, στα όρια του π. Δήμου Καμβουνίων με την κοινότητα Λιβαδερού.

Τα «μπουχάρια» και τα «νοχτάρια» συνθέτουν ένα φυσικό τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς και υψηλής αισθητικής που καθηλώνει τους επισκέπτες.

Ο μύθος

Με διάφορους μύθους οι ντόπιοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν αυτούς τους εντυπωσιακούς και παράξενους φυσικούς σχηματισμούς. Τον πρώτο λόγο τον είχε η «δαιμονοποίηση» της περιοχής, αφού πίστευαν ότι από τα «μπουχάρια» (καμινάδες) έβγαιναν τη νύχτα οι «δια(β)όλοι» και τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους που πλησίαζαν. Έτσι όσοι ταξίδευαν μετά τη δύση του ήλιου, απέφευγαν να περνούν από το κοντινό μονοπάτι.

Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω αληθινή ιστορία που έχει καταγραφεί πριν 90-100 χρόνια: Ένα καλοκαιρινό φεγγαρόφωτο βράδυ, 3-4 άτομα από γειτονικό χωριό, έχοντας σκοπό να κλέψουν τη σοδειά από στάρι  σε αλώνι που φύλαγε σε κοντινή απόσταση από τα «μπουχάρια» κάτοικος του Μικροβάλτου, ντύθηκαν με κουρέλια, έβαψαν τα πρόσωπά τους και βγήκαν με κραυγές από τη χαράδρα των «μπουχαριών». Ο φύλακας κατατρόμαξε και πανικόβλητος εγκατέλειψε το αλώνι, δίνοντας την ευκαιρία στου επίδοξους κλέφτες να υλοποιήσουν με άνεση το σχέδιο τους!

Πέρα από τη «δαιμονοποίηση» η περιοχή των «μπουχαριών», λόγω του δύσβατου και των ρεματιών, αποτέλεσε το καταφύγιο προφύλαξης πολλών κατοίκων του Μικροβάλτου την περιοχή της ναζιστικής κατοχής (1942-1944). Φυσικά και τότε κυριαρχούσε ο μύθος των «διαβόλων», κυρίως για εκφοβισμό των μικρών παιδιών, που δεν πλησίαζαν τα «μπουχάρια» και φυσικά δεν απομακρύνονταν από τις θέσεις τους. Παράλληλα, αυτή την εποχή, για να αντισταθμίσουν τις φοβίες των μικρών παιδιών, «αναπλάθουν» τον αρχικό μύθο, ότι από τα «μπουχάρια» βγαίνουν νεράιδες!

Η φαλλική όψη (φωτο) των σχηματισμών των Μπουχαριών, παραπέμπει σε διάφορες εκδοχές μύθων!

Μια ακόμη εκδοχή -μπορεί να μην εκληφθεί σαν μύθος- μας λέει ότι κάποιοι θεωρούσαν ότι κάτω από την πέτρα που καλύπτει το κάθε «μπουχάρι» είναι κρυμμένος θησαυρός, και υπάρχουν μαρτυρίες ότι κάποιοι προσπάθησαν να τον αναζητήσουν -μάταια βέβαια-!

Τέλος, κάποιοι επίσης συνδέουν τις χαράδρες των «μπουχαριών» με το μύθο για τα κρησφύγετα των λήσταρχων Γιαγκούλα και Γκαντάρα, που δρούσαν στην ευρύτερη περιοχή, και μιλάνε για ύπαρξη στοάς που ξεκινά από τα «μπουχάρια» και φτάνει μέχρι την Ελάτη (αρκετά χλμ μακριά).

Ένα σπουδαίο Γεωπάρκο