Τι θα λέγατε για μίνι απόδραση στην καρδιά της Θεσσαλίας;
Την πρώτη μέρα της εκδρομής την αφιερώσαμε εξ ολοκλήρου στην πόλη της Λάρισας. (μπορείτε να δείτε εδώ το 1ο μέρος). Η δεύτερη μέρα ήταν γεμάτη πολιτισμό και… τσίπουρο (δείτε εδώ το 2ο μέρος)! Η τρίτη και τελευταία μέρα μας βρίσκει να θαυμάζουμε τα Μετέωρα, να εξερευνούμε τη Δεσκάτη και να βολτάρουμε στα Αμπελάκια! Ακολουθείστε μας!
Πριν σηκωθεί ο ήλιος, είχαμε ξυπνήσει το πρωί της Κυριακής. Μπορεί να κοιμηθήκαμε ελάχιστα, αλλά ο ύπνος στα κρεβάτια του δωματίου μας στο Grecotel Imperial Larisa ήταν τόσο χαλαρωτικός, που ήμασταν έτοιμοι για τη σημερινή μας περιπέτεια! Η σάλα του πρωινού ανοίγει στις 7.00, όμως επειδή έπρεπε να φύγουμε νωρίτερα, για να προλάβουμε το πρόγραμμά μας, είχαμε ζητήσει από τα παιδιά του ξενοδοχείου να μας έχουν έτοιμο πρωινό σε σακουλάκι. Πράγματι, γύρω στις 6.30 το πρωί, το πρωινό μας ήταν ήδη στα κομψά και πρακτικά σακουλάκια της Grecotel κι εμείς αφήσαμε πίσω μας το ξενοδοχείο με τις καλύτερες αναμνήσεις και τη σιγουριά ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουμε!
Μετέωρα: Πίστη και θαυμασμός
Πρώτος και σημαντικότερος προορισμός για σήμερα: Τα Μετέωρα! Αυτοί οι μοναδικοί βραχώδεις σχηματισμοί ορθώνονται αγέρωχοι πάνω από την Καλαμπάκα, 90 χλμ. από τη Λάρισα. Ξεκινώντας νωρίς το πρωί, έχουμε όλη τη μέρα στη διάθεσή μας! Οδηγούμε διαμέσου του Θεσσαλικού κάμπου προς Τρίκαλα και περνάμε από την Περιφερειακή Οδό της «πιο σύγχρονης πόλης της Ελλάδας», βάζοντας στόχο να την επισκεφτούμε στο επόμενο ταξίδι μας, που έχουμε ήδη αποφασίσει να είναι σύντομα. Για την ακρίβεια, αν είχαμε άλλη μια μέρα στη διάθεσή μας, στα Τρίκαλα θα την περνάγαμε!
H Καλαμπάκα είναι μια πόλη «αδικημένη», γιατί ενώ είναι πανέμορφη και ιστορική, εντούτοις πάντα ζούσε στη σκιά, κυριολεκτικά, των Μετεώρων! Αυτοί οι μοναδικοί παγκοσμίως σχηματισμοί, έχουν αποτελέσει εδώ και μια χιλιετία φάρους πνευματικότητας και είναι σύμβολα πίστης και επιμονής. Σε αυτήν μπορείς να φτάσεις περίπου μετά από 80 λεπτά οδήγησης από τη Λάρισα, οδηγώντας σχεδόν σε απόλυτη ευθεία. Από εκεί και μετά τα πράγματα αλλάζουν και ο δρόμος γίνεται γεμάτος στροφές και στενά περάσματα, κάτι λογικό, μιας και φτάνουμε στους βραχώδεις όγκους!
Από τις 6 μονές των Μετεώρων που λειτουργούν σήμερα, αυτές με τους περισσότερους επισκέπτες είναι σίγουρα οι δυο αρχαιότερες και μεγαλύτερες, της Μεταμόρφωσης του Χριστού (γνωστή κι ως Μεγάλου Μετεώρου) και η Μονή Βαρλαάμ.
Είχα σκοπό που ζήτησα από το Βασίλη να ξεκινήσουμε τόσο νωρίς. Μικρός είχα επισκεφτεί ξανά τη μονή Μεγάλου Μετεώρου με τους γονείς μου και δεν μπόρεσα, λόγω κούρασης να ανέβω όλα τα σκαλιά μέχρι την κορυφή. Είχα σταματήσει θυμόμουν στη «βρύση» κι είχα κάνει τάμα να ξαναγυρίσω και να φτάσω μέχρι την κορυφή. 534 μέτρα ψηλά, πάνω από τον κάμπο. Ακόμα και η ανάβαση στη μονή είναι μια πράξη αφοσίωσης και δέους. Αυτή τη φορά τα κατάφερα! Σταματώντας, ξεκινώντας και με πολύ νερό, έφτασα στο τέλος. Ανεξάρτητα από τη θρησκευτική πίστη, το να εκπληρώνεις μια υπόσχεση σε κάποιον άλλον ή στον εαυτό σου, είναι πολύ σημαντικό πράγμα, που σε γεμίζει δύναμη. Είναι μια προσωπική νίκη! Εκτός αυτού, καταφέραμε και προλάβαμε και λίγο από το κομμάτι της λειτουργίας της Κυριακής στο Καθολικό της μονής, που στη σημερινή του μορφή χρονολογείται από το 1544 και διαθέτει υπέροχες τοιχογραφίες.
Εκτός από τη μονή Μεγάλου Μετεώρου, επισκεφτήκαμε και την μονή Αγίων Πάντων, ή Μονή Βαρλάαμ, που ονομάζεται έτσι από το όνομα του ασκητή που κατά παράδοση ασκήτεψε εδώ πριν τη δημιουργία της μονής καθεαυτής. Η Μονή Βαρλάαμ έχει μια αρχιτεκτονική κάστρου, που θυμίζει πολύ αντίστοιχες μονές του Αγ. Όρους κι άλλες μονές της Ορθοδοξίας. Οι μονές των Μετεώρων, είχαν κάποτε την ιδιαιτερότητα, ότι ανεφοδιάζονταν με τη χρήση καλαθιού και τροχαλίας, που κατέβαιναν κι ανέβαιναν με βαρούλκα από τα λεγόμενα «βριζόνια», οχυρωμένους πύργους. Το θέαμα πρέπει να ήταν εντυπωσιακό και παίρνουμε μια γεύση του από μια ταινία του James Bond που γυρίστηκε εδώ και αναπαριστούσε μια σκηνή ανεβάσματος με καλάθι.
Τα Μετέωρα είναι τόπος που ο χρόνος σταματάει. Το καταλαβαίνεις όταν έχει φτάσει 14.00 και δεν το έχεις καταλάβει.
Ευτυχώς το πρωινό που είχαμε μαζί μας από το Larisa Imperial μας είχε κρατήσει, αλλά έπρεπε να φάμε κάτι. Επιστρέψαμε έτσι Καλαμπάκα για φαγητό στην περίφημη στους ταξιδιώτες ταβέρνα «Σκάρος» (2432 024152), που φημίζεται για την προβατίνα της. Η αλήθεια είναι ότι με την ανάβαση το είχαμε ανάγκη το πολύ και καλό φαγητό και δεν μας απογοήτευσε. Και πάλι, το ότι ήμασταν μόνο 2 άτομα μας βοήθησε να βρούμε τραπέζι, να σερβιριστούμε γρήγορα, να φάμε και να φύγουμε! Έχουμε μπροστά μας δρόμο!
Κεφαλόβρυσο – Σπήλαιο Μελισσότρυπας: Στα έγκατα της γης
Καθώς αφήνουμε πίσω μας την Καλαμπάκα και τους τεράστιους βράχους των Μετεώρων, οδηγούμε κατά μήκος της επαρχιακής οδού προς τη Δεσκάτη, τη σημαντική κωμόπολη. Απέχει περίπου 49 χλμ. από την Καλαμπάκα και εντάσσεται γεωγραφικά αλλά και διοικητικά στη Δυτική Μακεδονία. Η Δεσκάτη είναι γνωστή για το φράγμα και την τεχνητή της λίμνη αλλά και για την απαράμιλλη ομορφιά της. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, κάτι λιγότερο από μια ώρα, ο απέραντος κάμπος έδωσε προοδευτικά τη θέση του σε βραχώδεις σχηματισμούς και τελικά βουνά και η ατέλειωτη ευθεία σε κλασικές στροφές των βουνίσιων δρόμων. Πράσινο και καφέ σε τέλεια αρμονία, με μικρά χωριά διάσπαρτα κατά μήκος.
Από τη Δεσκάτη, ο επόμενος σταθμός ακολουθώντας την επαρχιακή οδό ήταν το Κεφαλόβρυσο Ελασσόνας. 28 χλμ. από τη Δεσκάτη και μόνο 12 από την Ελασσόνα που βρεθήκαμε χθες, μισή ώρα περίπου μας πήρε για να φτάσουμε εκεί. Νομίζω ότι το Κεφαλόβρυσο το αγάπησα. Ένα υπέροχο χωριό, πραγματικά λες και είναι ριγμένο μέσα στο πράσινο με μια μικρή λίμνη στην άκρη του χωριού που δεν περίμενα να δω και εξεπλάγην. «Να κάνεις καλύτερη έρευνα πριν πας σε ένα μέρος» σκέφτηκε το ένα κομμάτι μου. «Άσε και τίποτα στην τύχη, ζήσε για την έκπληξη», απάντησε το άλλο. Το Κεφαλόβρυσο λοιπόν οφείλει μεγάλο μέρος της φήμης του στο σπήλαιο της Μελισσότρυπας.
Ένα από τα γνωστότερα σπήλαια της Ελλάδας, η Μελισσότρυπα έχει πλάτος στην είσοδο 14,5 μέτρα και από εκεί και μετά ξεκινάει το σπήλαιο, που φτάνει μέσα τα 2 χλμ.
Πρέπει εδώ να ομολογήσω κάτι. Δεν είμαι των σπηλαίων και γενικά των υπογείων. Δεν έχω κλειστοφοβία, αλλά γενικά ένα uneasiness σε υπόγειους χώρους. Οπότε επέλεξα να μην κατέβω στο σπήλαιο. Εξάλλου, το να κατέβεις μόνος σου ή έστω και με έναν ακόμα άνθρωπο σε ένα σπήλαιο, ακόμα και σε ένα επισκέψιμο και χαρτογραφημένο, δεν είναι κατά τη γνώμη μου συνετό. Φυσικά, σε όλα τα επίσημα επισκέψιμα σπήλαια του ελληνικού κράτους τηρούνται πάντα όλοι οι κανόνες ασφαλείας και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Απλά εγώ θα προτιμήσω να απέχω! Εσείς όταν βρεθείτε να μπείτε και να το εξερευνήσετε!
Αμπελάκια κι επιστροφή στη Λάρισα
Είχα μια κρυφή ελπίδα σε αυτό το ταξίδι. Εκτός από την εκπλήρωση του τάματος στη μονή Μεγάλου Μετεώρου, ήθελα να μπορέσω να δω και τα Αμπελάκια. Τα Αμπελάκια είναι η πρώτη κωμόπολη στην Ευρώπη, όπου γεννήθηκε η ιδέα του Συνεταιρισμού Παραγωγών ενός κοινού προϊόντος. Η κόκκινη βαφή υφασμάτων της περιοχής, περιζήτητη σε όλη την Ευρώπη, έκανε τα Αμπελάκια μια πολύ πλούσια και ακμάζουσα πόλη, για δεκαετίες. Χτισμένα στους πρόποδες της Όσσας στην κοιλάδα των Τεμπών, τα Αμπελάκια είναι περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά από το Κεφαλόβρυσο, μέσω Ελασσόνας και Τυρνάβου, που οι επαρχιακές οδοί είναι κάπως καλύτερες και τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Εσείς, αν επιλέξετε να τα δείτε, μπορείτε να το κάνετε την ίδια μέρα με την Ελασσόνα και τον Τύρναβο, ξεκινώντας από το πρωί, μιας και από τη Λάρισα απέχουν κάτι περισσότερο από μισή ώρα. Ομολογώ ότι τα Αμπελάκια δεν ήταν στον αρχικό προγραμματισμό μας, αλλά ζήτησα από το Βασίλη να πάμε, ώστε να δω το σημαντικό αξιοθέατο της πόλης, το Αρχοντικό Σβάρτς ή του Συνεταιρισμού.
Το αρχοντικό Σβαρτς χτίστηκε από τον πρόεδρο του Συνεταιρισμού Γεώργιο Μαύρο (Σβάρτς για τους Γερμανούς συνεργάτες του στους οποίους έκανε τις εξαγωγές) και είναι το πιο εντυπωσιακό από τα πολλά αρχοντικά των εμπόρων.
Μπαίνοντας εγώ στη θέση του οδηγού πια, κι ακολουθώντας τις πινακίδες αλλά και το GPS μας, περάσαμε ξανά από μέρη που είχαμε περάσει στη χθεσινή μας περιήγηση και πλησιάσαμε με δέος τα Τέμπη. Δεν τα είχα περάσει ποτέ ως οδηγός κι έτσι δεν είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω και πάλι τη μεγαλοπρέπειά τους, όμως οι πολλές στροφές που βρήκαμε μετά από τα Τέμπη, με έκαναν να συγκεντρωθώ εκεί. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στα Αμπελάκια. Αρχοντοχώρι από τα λίγα, σύμβολο του επιχειρηματικού πνεύματος και της συνεργασίας, τα Αμπελάκια απλώνονται αμφιθεατρικά. Με μεγάλη χαρά προλάβαμε ανοιχτό το Αρχοντικό Σβαρτς, και τότε αποκάλυψα στο Βασίλη το λόγο που ήθελα τόσο πολύ να το δω: Εδώ έχει γυριστεί μια χαρακτηριστική σκηνή από την ιστορική ταινία «Παπαφλέσσας», με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που αποτελεί ίσως την αγαπημένη μου ελληνική ταινία και ήθελα να δω αυτό το δωμάτιο με τα ανάγλυφα και τον μεγάλο κυκλικό «οντά»!
Ο ήλιος είχε πέσει πια και ήταν ώρα για την επιστροφή στη Λάρισα. Εγώ θα έφευγα για Αθήνα με το τελευταίο τρένο και ο Βασίλης θα πήγαινε Θεσσαλονίκη. Καλό το τριήμερο, αλλά δυστυχώς αύριο και οι δυο δουλεύαμε… Η επιστροφή από τα Αμπελάκια στη Λάρισα έγινε πάλι μέσω των Τεμπών, κάτι που δυσκόλεψε τις όχι πολύ συχνά χρησιμοποιούμενες οδηγικές μου ικανότητες. Όμως το οδικό δίκτυο που έχει βελτιωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, μας βοήθησε να έχουμε ένα ασφαλές ταξίδι.
Λίγο πριν φύγει το τρένο, είπαμε να πιούμε έναν τελευταίο καφέ και διαλέξαμε ένα μέρος που οι Λαρισαίοι θα θεωρήσουν συνώνυμο με την εξωστρεφή επιχειρηματικότητα: το Mikel κοντά στον ΟΣΕ που είναι ανοιχτό μέχρι αργά το βράδυ! Η αλυσίδα που έχει κατακτήσει τον κόσμο, ξεκίνησε εδώ, στη Λάρισα, από 3 αδέλφια το 2008 κι εξαπλώθηκε σε 4 ηπείρους!
Καθώς το τρένο αναχωρούσε από το σταθμό και ο Βασίλης μου έστειλε μήνυμα ότι ξεκινάει για να επιστρέψει με το αυτοκίνητο στη Θεσσαλονίκη, σκεφτόμουν πόσα είχα δει σε 3 μέρες. Και 5 μέρες να μείνεις στη Λάρισα και στην ευρύτερη περιοχή, πάντα υπάρχει κάτι που θα έχεις ακόμα να δεις! Τόσες πολλές εικόνες, φυσικής ομορφιάς, οικονομικής ανάπτυξης, έργων πίστης, επιχειρηματικότητας, αρχαία και νέα. Η Λάρισα είναι πραγματικά η καρδιά της Ελλάδας, όχι μόνο γεωγραφικά. Είναι το κράμα του τι είναι πραγματικά η Ελλάδα, από τι συνίσταται.
Η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει και θα χτυπάει στη Λάρισα!
Πως θα πάω
Με αυτοκίνητο
Η Λάρισα είναι προσβάσιμη με αυτοκίνητο από την Αθήνα πολύ εύκολα, από τον κεντρικό οδικό άξονα της χώρας, Ε.Ο. Αθήνας – Θεσσαλονίκης και είναι γύρω στις 3,5 ώρες για να φτάσεις. Η απόσταση είναι περίπου 350 χλμ. Ο δρόμος είναι ταχείας κυκλοφορίας, αλλά τα συχνά διόδια αυξάνουν το κόστος της διαδρομής.
Η απόσταση της Λάρισας από Θεσσαλονίκη είναι 150 χιλιόμετρα και η διαδρομή διαρκεί με αυτοκίνητο περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά.
Με ΚΤΕΛ (https://www.ktellarisas.gr/)
Το ΚΤΕΛ Λαρίσης έχει καθημερινά δρομολόγια για Λάρισα από τις 7.30 το πρωί από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η κράτηση και η πληρωμή εισιτηρίου γίνεται ηλεκτρονικά και το ΚΤΕΛ Λαρίσης έχει εφαρμόσει ένα πρόγραμμα «κάρτας μιλίων» για τους επιβάτες του.
Με Τρένο
Η Λάρισα είναι από τις πόλεις που έχουν επωφεληθεί πολύ από το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας και δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Αθήνας ονομάζεται «Σταθμός Λαρίσης». Υπάρχουν 4 δρομολόγια κάθε μέρα από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με το πρώτο να είναι στις 6.30 το πρωί και το τελευταίο 23.50 το βράδυ. Η διαδρομή από Αθήνα διαρκεί 2 ώρες και 50 λεπτά, ενώ από Θεσσαλονίκη 1 ώρα και 20 λεπτά περίπου.
Που θα μείνω
Η Λάρισα είναι το κέντρο της Θεσσαλίας, γεωγραφικά και καθένας που θέλει να δει την περιοχή αυτή πρέπει να μείνει εδώ. Οι αποστάσεις προς τις άλλες πόλεις διαφέρουν, αλλά με τους σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, οι χρόνοι πρόσβασης έχουν μειωθεί πολύ, προς όφελος του ταξιδιώτη που μπορεί να δει περισσότερα μέρη σε λιγότερο χρόνο. To Grecotel Larissa Imperial αποτελεί την τέλεια επιλογή για τον ταξιδιώτη, όχι μόνο για τη θέση του στο κέντρο της πόλης, αλλά και για την άνεση, τις επιλογές φαγητού, ποτού και χαλάρωσης και φυσικά τη γενικότερη ποιότητα υπηρεσιών που το όνομα Grecotel εγγυάται!
Τι να πάρω μαζί μου φεύγοντας
• Τσίπουρο κι άλλα αποστάγματα του Αγροτικού Οινοποιητικού Συνεταιρισμού Τυρνάβου. Υπάρχουν σε διαφορετικές ποσότητες και σε συσκευασίες δώρου.
• Φέτα Ελασσόνας. Η αυθεντική φέτα Ελασσόνας αποτελεί Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.) και τα τυροκομεία όπως ο Έξαρχος εφαρμόζουν πιστά όλες τις ενδεδειγμένες τεχνικές που εγγυώνται την ποιότητα.
• Πήλινο αντίγραφο της αρχιτεκτονικής κάποιας Μονής των Μετεώρων από την Καλαμπάκα. Χρειάζεται προσοχή στη μεταφορά, αλλά θα είναι ένα φανταστικό διακοσμητικό και ενθύμιο.
• Αντίγραφα έργων και σουβενίρ από το πωλητήριο του Διαχρονικού Μουσείου Λάρισας και του Μουσείου Κατσίγρα που αποτελούν δυο από τα πιο καλά οργανωμένα και με ποικιλία αναμνηστικών μουσειακά πωλητήρια της Ελλάδας.
