Κάθε χρόνο από το 1886, ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων συγκεντρώνεται το πρωί της 2ης ημέρας του Φλεβάρη, στο Punxsutawney της Πενσιλβάνια προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα ζώο, τη μαρμότα, (ένα είδους σκίουρου) το οποίο σύμφωνα με το έθιμο προβλέπει τον καιρό για τις επόμενες εβδομάδες.
Συγκεκριμένα, αν το τρωκτικό βγει από τη φωλιά του και αποτύχει να δει τη σκιά του, εξαιτίας του νεφελώδους καιρού, ο χειμώνας σύντομα θα τερματισθεί. Αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη και η μαρμότα δει τη σκιά της και μπει αμέσως στη φωλιά της, ο χειμώνας θα παραταθεί για έξι ακόμα εβδομάδες.
Το έθιμο το έφεραν στο Νέο Κόσμο γερμανοί μετανάστες τον 18ο αιώνα. Υπάρχουν παρατηρητές του φαινομένου, που δίνουν ονόματα στις μαρμότες και καταγράφουν τα ποσοστά επιτυχίας των μετεωρολογικών προβλέψεών τους. Πάντως, έρευνα της Εθνικής Υπηρεσίας Κλιματικών Δεδομένων των ΗΠΑ έδειξε ότι οι επιτυχημένες προβλέψεις της μαρμότας δεν ξεπερνούν το 39%.
Η σύνδεση με την ομώνυμη ταινία
Ο όρος «η μέρα της μαρμότας» ωστόσο καθιερώθηκε από από την ταινία του Χάρολντ Ράμις με πρωταγωνιστή τον Μπιλ Μάρεϊ, του 1993.
Ο Μάρεϊ υποδύεται έναν εγωπαθή και δημοφιλή μετεωρολόγο της τηλεόρασης που αναλαμβάνει να μεταδώσει για το τηλεοπτικό κανάλι στο οποίο εργάζεται την παραδοσιακή γιορτή της Πενσιλβάνια.
Ενώ ανυπομονεί να τελειώσει η «αγγαρεία», ζει την ίδια ημέρα ξανά και ξανά.
