Αυτό το καλοκαίρι, ο Καναδός πυροσβέστης Μάρκους Πούκονεν πρόκειται να επιστρέψει στην πατρίδα του, το Τορόντο, επτά χρόνια μετά την έναρξη μιας επικής επιλογής να κάνει τον γύρο του κόσμου χρησιμοποιώντας μόνο τους μύες του και λίγο αέρα.
«Όχι αεροπλάνα. Όχι τρένα. Όχι αυτοκίνητα. Ούτε καν ασανσέρ», λέει ο Πούκονεν για την επική του περιπέτεια, που τον έκανε να ταξιδέψει περίπου 80.000 χιλιόμετρα χωρίς να χρησιμοποιεί μηχανοκίνητο μέσο μεταφοράς.
Με διάφορες αποστολές στο παλμαρέ του, συμπεριλαμβανομένης της κωπηλασίας στον ποταμό Μισισιπή, ο Πούκονεν σκεφτόταν να επιχειρήσει αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι για πολύ καιρό.
Αλλά μόνο όταν ανακάλυψε ότι ο πατέρας του είχε μόλις λίγες εβδομάδες ζωής αποφάσισε τελικά να κάνει το μεγάλο βήμα.
Φιλόδοξη αναζήτηση
«Παλεύω με τις πυρκαγιές στον Καναδά και ο πατέρας μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι είχε διαγνωστεί με οξεία μυελογενή λευχαιμία», λέει ο Μάρκους Πούκονεν στο CNN Travel.
«Βασικά ρώτησα τον εαυτό μου τι θα ήθελα να κάνω αν μάθαινα ότι θα πέθαινα σε λίγες εβδομάδες. Πώς μπορώ να ζήσω τη ζωή μου χωρίς τύψεις;»
Αφού πέρασε λίγο χρόνο με τον πατέρα του, ο οποίος πέθανε περίπου έξι μήνες αργότερα, άρχισε να οριστικοποιεί τα σχέδια για ένα ταξίδι που θα του έδινε την ευκαιρία να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με διάφορες μορφές μη μηχανοκίνητων μεταφορών.
Ωστόσο, θα περνούσαν άλλα επτά χρόνια περίπου μέχρι να ξεκινήσει πραγματικά. Ο Μάρκους Πούκονεν εξηγεί ότι αρχικά σχεδίαζε να κάνει μια ταινία για να μαγνητοσκοπήσει ολόκληρο το ταξίδι (σπούδασε μάλιστα παραγωγή ντοκιμαντέρ), αλλά δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση για να το κάνει. Τελικά αποφάσισε να φύγει ούτως ή άλλως και έδωσε στον εαυτό του πέντε μήνες για να δουλέψει πάνω στη φυσική του κατάσταση.
Πριν ξεκινήσει το ταξίδι, ο Πούκονεν ίδρυσε τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Routes of Change, με στόχο τη συγκέντρωση κεφαλαίων και την ευαισθητοποίηση για μικρές κοινωνικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του.
Μετά από αρκετές «απίστευτα αγχωτικές» εβδομάδες, ξεκίνησε από τα σκαλιά του πρώην σπιτιού του στο Τορόντο στις 13 Ιουλίου 2015 και περπάτησε μέχρι τη λίμνη Οντάριο.
«Ξεκίνησα από τον δρόμο που γεννήθηκα. Και από εκείνη τη στιγμή, ήταν αρκετά τρελό», εξηγεί, περιγράφοντας πώς η ένταση που είχε δημιουργηθεί μέσα του «διαλύθηκε τελείως στον αέρα» μόλις έκανε αυτό το πρώτο βήμα.
«Ό,τι κι αν συνέβη, έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα να προσφέρω στον πλανήτη», προσθέτει.
Έκτοτε, ο Πούκονεν έκανε τρίκυκλο στις επαρχίες των καναδικών λιβαδιών, έκανε σκι στη Βρετανική Κολομβία, κωπηλάτησε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, έπλευσε στη Χαβάη, έκανε ποδήλατο μέσω του Μακάο και του Βιετνάμ και έκανε καγιάκ στην Ινδονησία.
![]()
Ταξίδι χωρίς κινητήρα
Ταξίδι χωρίς κινητήραΟ Πούκονεν, ο οποίος τονίζει ότι δεν είναι «αντικινητικός», παραδέχεται ότι εξεπλάγη από ορισμένες από τις αντιδράσεις στην απόφασή του να παραιτηθεί εντελώς από τις μηχανοκίνητες μεταφορές.
«Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι πριν από 150 χρόνια, κανείς δεν χρησιμοποιούσε καθόλου κινητήρες», λέει. «Έτσι, το γεγονός ότι αυτό που κάνω είναι ένα τόσο τρελό, εκπληκτικό πράγμα [για μερικούς ανθρώπους] είναι πραγματικά πολύ παράξενο για μένα.
Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε την πρόσφατη ιστορία μας. Επιβιώσαμε τέλεια και συνεχίσαμε τη ζωή μας χωρίς κινητήρες [πριν]».
Καθώς έκανε τη… βόλτα του σε όλο τον κόσμο, ο Πούκονεν επισκέφθηκε οργανισμούς όπως το Blue Dragon Children’s Foundation, μια φιλανθρωπική οργάνωση που παρέχει φροντίδα σε παιδιά και οικογένειες που βρίσκονται σε κρίση σε όλο το Βιετνάμ, και την Clayoquot Action, μια κοινωνία προστασίας με έδρα το Tofino, στο νησί Βανκούβερ.
Αν και το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού του χρηματοδοτήθηκε από δωρεές υποστηρικτών, του δόθηκαν διάφορα μέσα μεταφοράς, όπως κανό, που του παρασχέθηκαν από μια καναδική εταιρεία με το όνομα Swift Prospector Canoe, και εξοπλισμός για εξωτερικούς χώρους. Ο Μάρκους Πούκονεν έχει έναν επίσημο χορηγό, το καναδικό τεϊοπωλείο JagaSilk.
«Οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές μου είναι άνθρωποι που μόλις γνώρισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και εμπνεύστηκαν πολύ από αυτό που έκανα», λέει. «Ήταν σαν οι άγγελοί μου που με βοήθησαν όταν χρειαζόμουν βοήθεια και ήταν πολύ ιδιαίτερο».
Τον Απρίλιο του 2021, ο Πούκονεν απέπλευσε από την Ινδία στις Σεϋχέλλες, ένα ταξίδι που διήρκεσε περίπου 40 ημέρες.
Η κοπέλα του Μάρκους Πούκονεν, την οποία γνώρισε στην Ινδία ενώ ίσχυαν περιορισμοί στα σύνορα λόγω της πανδημίας Covid-19, «ενώθηκε» μαζί του στις Σεϋχέλλες και το ζευγάρι πήγε μαζί στην Τανζανία, τη Μοζαμβίκη και τη Νότια Αφρική.
Προτίμηση στο νερό
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, ο Μάρκους Πούκονεν περνάει μέσα από τη Τζόρτζια και λέει ότι είναι «περίπου μια μέρα μακριά» από το να δώσει το ποδήλατό του και να περπατήσει μέχρι το μονοπάτι των Απαλαχίων, που διασχίζει 14 πολιτείες μέχρι το Μέιν, προς το σπίτι του.
«Μπορεί να περπατήσω το μονοπάτι μέχρι τον ποταμό Hudson, λίγο έξω από τη Νέα Υόρκη», λέει. «Ή μπορεί να κατέβω νωρίτερα και να κατευθυνθώ για Τορόντο».
Ο Μάρκους Πούκονεν εξηγεί ότι θα χρειαστεί να βρει έναν νέο τρόπο μεταφοράς για να βγει από το μονοπάτι. Ωστόσο, δεν είναι ακόμα απολύτως σίγουρος τι θα είναι αυτό.
«Ίσως ένα skateboard, ίσως ένα ποδήλατο, ίσως rollerblades ή κάτι τέτοιο», προσθέτει.
Αν και ο Μάρκους Πούκονεν έχει χρησιμοποιήσει σχεδόν κάθε δυνατή μορφή μη μηχανοκίνητης μεταφοράς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα σαν να ταξιδεύεις στο νερό.
«Το να είσαι στο νερό είναι απλά εξαιρετικά γαλήνιο», λέει. «Το stand-up paddleboarding είναι ο τρόπος που προτιμώ να ταξιδεύω στο νερό, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι κολλημένος στο όχημα. Είναι μια καλή προπόνηση. Εφόσον δεν πας κόντρα στον άνεμο, είναι υπέροχο».
Ταξιδεύοντας στον ποταμό Μεκόνγκ στο Βιετνάμ και περνώντας τρεις μήνες στο νησί Τομπάγκο της Καραϊβικής, ο Μάρκους Πούκονεν συγκέντρωσε αρκετά μεταξύ των πολλών στιγμιότυπων από το εκτεταμένο ταξίδι του, μαζί με το κανό στο Τοφίνο με την αδερφή του και τα ανίψια του, που είχαν ταξιδέψει για να τον επισκεφθούν.
«Δεν τους είχα δει από τότε που έφυγα από τον Καναδά πριν από επτά χρόνια, οπότε ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή», λέει. «Με κάνει να κλαίω αυτή τη στιγμή».
Ο Μάρκους Πούκονεν απολάμβανε επίσης ιδιαίτερα τα ταξίδια με pogo stick, αλλά παραδέχεται ότι αυτή ήταν περισσότερο μια καινοτόμος επιλογή μεταφοράς και δεν μπορούσε να μεταφέρει ούτε τις τσάντες του ενώ το χρησιμοποιούσε.
Ωστόσο, λέει ότι «δεν ενδιαφέρεται πλέον να ταξιδεύει με ποδήλατο», αναφέροντας μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο με το ποδήλατο στους δρόμους της Ασίας ως ένα από τα τελευταία ποτάμια.
«Πολλά από τα αυτοκίνητα απλώς εκτοξεύουν μαύρο καπνό στο πρόσωπό σου», λέει ο Μάρκους Πούκονεν. «Και μερικές από τις κουλτούρες είναι πολύ επιθετικές με το κορνάρισμα. Έτσι είναι σαν η ηχορύπανση, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η φωτορύπανση. Είναι όλα τόσο έντονα».
Σωματικές απαιτήσεις
Εκτός από το ποδήλατο γύρω από μέρη της Ασίας, μία από τις πιο εξαντλητικές περιόδους του ταξιδιού για τον Πούκονεν ήταν το σκι στη Βρετανική Κολομβία σε ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες.
«Είναι τόσο σκληρό το κάμπινγκ στο κρύο έτσι», λέει. «Όταν τελείωσα είπα: Δεν χρειάζεται να το ξανακάνω αυτό».
Τώρα, μόλις λίγους μήνες μακριά από την ολοκλήρωση του ταξιδιού του, ο Πουκόνεν ανεβάζει τους ρυθμούς ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στο Τορόντο για ένα πάρτι καλωσορίσματος το καλοκαίρι και ανυπομονεί να επανενωθεί με την οικογένεια και τους φίλους του.
«Σχεδιάζω το πάρτι για τις αρχές Ιουλίου», λέει. «Πρέπει απλώς να περπατήσω πολύ γρήγορα για να το φτάσω».
Μόλις τελειώσουν οι εορτασμοί, ο Πούκονεν έχει λίγα σχέδια, εκτός από το να «κάνει κάτι δημιουργικό».
«Γενικά μου αρέσει να ζω την παρούσα στιγμή», λέει. «Γι’ αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ τα ταξίδια. Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να ζεις την παρούσα στιγμή ενώ ταξιδεύεις».
«Απλώς ξυπνάω και αποφασίζω τι θέλω να κάνω και κάπως να επιβιώσω από το ένστικτο σε αντίθεση με ένα προκαθορισμένο σχέδιο ή ένα κοινωνικό σχέδιο για μένα».
Ο Μάρκους Πούκονεν σχεδιάζει επίσης να γράψει ένα βιβλίο για το απίστευτο ταξίδι του και εξακολουθεί να ελπίζει να μετατρέψει την ιστορία του σε μια ταινία περιπέτειας «όπως καμία άλλη».
Όταν ανατρέχει στα τελευταία επτά χρόνια, ο Μάρκους Πούκονεν λέει ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πόσα κατάφερε να πετύχει.
«Δυσκολεύομαι πραγματικά να αναλάβω τα εύσημα για οτιδήποτε έχω κάνει τώρα», παραδέχεται. «Επειδή νιώθω σαν να κάνω σερφ σε ένα κύμα που έχει δημιουργηθεί από άλλους ανθρώπους ή από την ενέργεια του σύμπαντος, και απλώς ρέω μαζί του.
Δεν νιώθω ότι έχω πίεση να πετύχω ή να κάνω πράγματα να συμβούν. Απλώς μου βγαίνει. Και πρέπει απλώς να συνεχίσω να κινούμαι και να συνεχίσω να τροφοδοτώ το σώμα μου υγιεινά. Είμαι επτά χρόνια μεγαλύτερος από όταν ξεκίνησα το ταξίδι, οπότε το αισθάνομαι λίγο αυτό στο σώμα μου».
Σκυτάλη ταξιδιού από τους γονείς
Ενώ ο Μάρκους Πούκονεν λέει ότι τον ρωτούν συχνά αν ο θάνατος του πατέρα του ήταν το κύριο κίνητρό του, εξηγεί ότι αν και αυτό το δύσκολο τηλεφώνημα ήταν «μέρος της ώθησης» που τον έπεισε να κάνει την κίνηση, το ταξίδι ήταν πολύ περισσότερο από αυτό..
«Θα έλεγα ότι το κάνω λιγότερο για τη μνήμη του μπαμπά μου και περισσότερο για την ευημερία όλων στον πλανήτη», λέει. «Μου αρέσει να πιστεύω ότι σκοπός μου είναι περισσότερο να βοηθήσω όλους στον πλανήτη σε αντίθεση με τον μπαμπά μου.
Ελπίζω να αλλάξω τον τρόπο που βλέπουμε τον πλανήτη. Και για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι απλά θέμα να κάνεις αυτό το πρώτο βήμα. Όλοι επηρεάζουμε τον κόσμο γύρω μας με τρόπους που δεν εκτιμούμε καθημερινά.
Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε τη δύναμη που έχουμε για να κάνουμε τη διαφορά».
Ο Μάρκους Πούκονεν επισημαίνει ότι τόσο η μητέρα του, η οποία πέθανε όταν ήταν πέντε ετών, όσο και ο πατέρας του «ταξίδεψαν αρκετά» σε όλη τους τη ζωή και πιστεύει ότι αυτή η δίψα για ταξίδι είναι «στο αίμα του».
Αν και ο Πούκονεν αρχικά ήλπιζε ότι η ιστορία του θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να συμβάλει στη δημιουργία αλλαγής στον κόσμο, έπρεπε να εγκαταλείψει αυτό το όραμα σε κάποιο βαθμό.
Αφού ολοκληρώσει το αξέχαστο ταξίδι του, ο Μάρκους Πούκονεν λέει ότι θα ήθελε πολύ να μπορέσει να δώσει τη σκυτάλη σε έναν άλλο αποφασισμένο τυχοδιώκτη που μπορεί να συνεχίσει να διαδίδει το μήνυμα.
«Δεν θέλω το ταξίδι να τελειώσει όταν επιστρέψω στο Τορόντο», λέει ο Μάρκους Πούκονεν. «Θα ήθελα κάποιος να το συνεχίσει. Και θα ήθελα να βοηθήσω κάποιον να συνεχίσει τις Διαδρομές Αλλαγής με το δικό του στυλ και τρόπο.
Πηγή: CNN
